Het is een beetje sombere titel boven dit bericht, maar zo is het wel. Wat een teleurstelling was deze editie van Heimwee met een glimlach.
Omdat wij vorig jaar niet konden komen wilde we dit jaar toch weer even naar Groningen om bij het vlinderveldje van het UMCG langs te gaan en oud collega’s van Lammie nog even te ontmoeten.
Toen we aankwamen bij het crematorium was er een hartelijke ontvangst bij de ingang, so far, so good.
Normaal gesproken gaan we direct na de ingang rechts om het pad te vervolgen met mooie verlichting op de bomen en verlichte waterlelies in het water. Helaas niets van dat alles, er lag een hooibaal om de weg te versperren, dus dat stukje konden we niet lopen. Toen maar rechtdoor gelopen langs de fakkels die het ietwat gladde pad verlichten.
Links heb je dan het crematorium gebouw en de herdenkingsplek, normaal gesproken ook mooi verlicht, maar ook hier soberheid ten top.
Na ons rondje gelopen te hebben, kwamen we bij de ingang van het crematorium, ook hier geen verlichting zoals voorgaande jaren zoals wij ons dat herinnerde.
De grote vuurschaal stond er wel weer en een trio wat rustige feelgood muziek speelde. Daarna doorgelopen naar het vlinderveldje.
Ook hier troffen we niet de mooie entourage aan die wij kenden van de keren dat we er zelf bij waren. Een tafeltje en gelukkig wel een verlichte vlinder d.m.v. een lichtslang. Verder heel karig, geen kraampje voor de vrijwilligers van het UMCG, geen bellenblaas apparaat die voor de sfeer zorgt. Ook de gekleurde pilaren waren weg, heel jammer dit.
Eigenlijk heeft alleen het UMCG aan deze Heimwee met een glimlach gehoor gegeven.
Ook als je weer weg gaat van het vlinderveldje en richting uitgang loopt waren er kraampjes en mensen die je iets aanbieden, een sleutelhanger, een hartje of iets dergelijks. Ook kon je nog even een praatje maken, maar dat ging dus ook niet meer.
Vanaf het begin zijn wij er bij aanwezig geweest, maar door het pensionado worden van ons beiden was dit niet meer ‘ons’ ding en zijn wij er actief mee gestopt. Lammie stond bij het kraampje en de tafel met vlinders en waxinelichtjes en ik liep dan altijd rond om foto’s te maken.
Dit heb ik deze laatste keer ook gedaan, maar werd er wel verdrietig van.
De foto’s die ik maakte zijn hieronder te bekijken.
Janneke, Jantina, Anita en Jeannette het was leuk om jullie even te zien en te spreken en mooi dat jullie je hiervoor nog ingezet hebben.
